هُمْ أرَاذِلُنَا بادِیَ الرَّأْیِ ...

چند روز پیش را با بروبچه های خوب هنر مشهد بودم.
بعد از سفر هم در مصاحبت با عزیزی چیزی شنیدم که با آن چیزهایی که در سفر مشهد از بچه ها شنیدم نزدیک بود
و لاجرم این پست را می نویسم چون انگار نیاز هست که خودمان را واکسینه کنیم....

کمی بلند است و برای هرکسی توصیه به خواندن نمی‌کنم؛ هر چند عزیزان و دوستان نزدیکم‌ کاش بخوانند...لااقل

25 فوریه 2010

این مطلب در تاریخ 6 اسفند 1389 در وبلاگ قبلی یانون منتشر شده بود و تنها به منظور آرشیو شدن این جا هم منتشرش می کنم.

-------------------------

بیست و پنج فوریه‌ی دوهزارو ده میلادی،

برای یکی از دوستانم نوشتم :

" سیل عظیمی در راهه که وقتی بیاد جز درختان ریشه دار سال های دور، از ویران‌گری اون در امون نیستند! چه کنیم با ریشه های یکی دوروزه‌مون! ما نهایتا ریحون های خوش عطر نازک‌نارنجی!

.....

اما حقیقتی که داره رخ می ده بزرگ‌تر از این هاست!

به خدا فرصت خیلی کمه! باید انتخاب کرد...

..... "

اون روز، باور نکرد؛

حداقل اون قدر که باید، باور نکرد....

امروز خیلی خیلی خیلی باورکردنی تر شده این حرف. هرچند او این جا رو نمی خوونه

و هرچند اگر هم روزی بخونه، باز هم اون قدر که باید باور نمی کنه!

 اما دعا می کنم، روزی که باورکرد، دیر نشده باشه............

--------------------------------

پی نوشت:

من و تویی که باور داشتیم، هیچ فکر می کردیم این قدر سریع !!!؟

هیچ فکر می کردیم ؟

همه می دونیم که فرصت خیلی کمه!

کمر ببندیم به تقوا؛ 

که " من یتق الله یجعل له مخرجا؛ و یرزقه من حیث لا یحتسب! و من یتوکل علی الله فهو حسبه......." طلاق 2/3