انقلاب جهانی اسلام مبارک
همیشه بعد از انتخاب‌های سیاسی یک حالت شکری در آدم باید به وجود بیاید. فارغ از نتیجه‌ها که دست‌به‌دست می‌شود - و این مقتضای مردم‌سالاری دینی‌ست که خمینی کبیر از فقه اجداد طاهرین‌ش برای ما به یادگار گذاشت - دو مهم این شکر را واجب می‌کنند.
اول این که ما انتخاب کردیم. ساکت و خاموش و سیب‌زمینی نبودیم. نسبت به آن‌چه که بر سرنوشت ما تاثیر خواهد داشت فعال بودیم. آینده کشور، ملت، فرهنگ و تمدن‌مان و بزرگ‌تر از همه این‌ها آینده جهان، بشر و مستضعفین آن برای‌مان مهم بود و سرمان در برف زندگی فرونرفته بود....
دوم این که نظام اسلامی ایران -که تنها امید مستضعفین دوران‌های نزدیک است- با این شور و انتخاب‌ها تنها و تنها و تنها قوی‌تر و قوی‌تر و قوی‌تر می‌شود....
اگر هم مقتضای رای ملت ایران، گاهی برخی از شعارها و اعتقادات اسلامی انقلاب برخی از حامیان خود را در سطح کارگزاری نظام اسلامی برای مدتی از دست بدهند، چیزی در جهان جابه‌جا نشده است؛ انقلاب اسلامی می‌رود تا جهان بزرگ‌تری از ایران زمین بسازد.
شاید اگر به یک ایرانی‌زده‌ی قومیت‌گرا این را بگویی اصلا به دلیل همان ضعف شناخت تاریخی که موجب قومیت‌گرایی در او شده فهم نکند، اما انقلاب اسلامی ملکی را از طاغوت قاجار و پهلوی گرفت که گوشه گوشه‌ی ابهت آن را به ذلت ترکمن‌چای‌ها و پاریس‌ها به خراچ داده بودند، و انقلاب اسلامی نه به زور و ضرب دگنک که با انقلاب فرهنگی و تسخیر قلوب امروز تا جبل عامل، تا مرزهای هخامنشی خیالی تاریخی را نیز درنوردیده است... و ما در تدبیر لندن و برلین و نیویورکیم.
شکر خدا را به خاطر عظمت این انقلاب. به خاطر هوش‌مندی رهبری. به خاطر اعتماد ملت به انقلاب.
و شکر خدا را به خاطر وظایفی که از این پس بر دوش ما گذاشته است. تلاش در راه فرهنگ و فهم هر چه بیش‌تر عمومی. تلاش در راه گذار از سلطه رسانه. تلاش برای دوباره یافتن جای‌گاه مستضعفین....
مستضعفین نیاز دارند دوباره مانند بهمن ۵۷ خودشان را دریابند، خودشان را باور کنند...
زیاد زیر سلطه رسانه‌‌های اشراف گیر کرده‌اند.
